Η κυρία με το μουστάκι που σάρωνε στο blackjack

Η Eleanore Dumont γνωστή και ως η κυρία με τo μουστάκι ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες επαγγελματίες του blackjack στην Αμερική και για πάνω από τρεις δεκαετίες μεσουρανούσε στις λέσχες της άγριας δύσης.

Πιστεύεται ότι γεννήθηκε στην Νέα Ορλεάνη το 1829 και μετακόμισε στα δυτικά κατά τη διάρκεια της περιόδου των κυνηγών χρυσού.

Το 1849 εγκαταστάθηκε στο San Francisco και καθιερώθηκε ως μία τζογαδόρος του παιχνιδιού Vingt-et-un που ήταν ο προκάτοχος του «21».

Δούλευε στη λέσχη Bella Union και ήταν γνωστή για την κομψότητα, την αξιοπιστία της και την ικανότητα να διαχειρίζεται τους καυγάδες στα τραπέζια.

Τα πρώτα χρόνια της κυρίας με το μουστάκι 

Άλλαξε αρκετές πόλεις καθώς ακολουθούσε πάντα τον χρυσό και επόμενος σταθμός της ήταν η Nevada το 1854, όταν  είχε ήδη αποκτήσει περιουσία και φορούσε ακριβά κοσμήματα.

Μόλις την αντίκρισαν  δύο νεαρά παιδιά αμέσως έτρεξαν να κουβαλήσουν τα πράγματά της.

Αφού εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο Fepp’s Hotel, πέρασε τις επόμενες ημέρες γυρίζοντας στην αγορά.

Ο κόσμος που την παρατηρούσε αναρωτιόταν τι ψάχνει τόσο επίμονα.

Λίγες ημέρες αργότερα, το μυστήριο είχε λυθεί και σε μαγαζί που εκτύπωνε εφημερίδες εμφανίστηκε μία τεράστια πινακίδα που διαφήμιζε την καλύτερη χαρτοπαικτική λέσχη της περιοχής.

Οι κάτοικοι της περιοχής λάμβαναν προσκλήσεις για τα εγκαίνια της λέσχης που θα παιζόταν το παιχνίδι Vingt-en-un.

Οι προσκεκλημένοι θα έπρεπε να είναι καλοντυμένοι και με άριστη συμπεριφορά, ενώ η λέσχη της ήταν ένα πραγματικό παλάτι.

Ήταν συνεχώς καθαρή και η Dumont πάντα περιποιημένη.

Το μόνο που δεν πείραζε πάνω της, ήταν το μουστάκι της το οποίο έγινε το σήμα κατατεθέν της, δίνοντάς της το παρατσούκλι η κύρια με το… μουστάκι.

Οι επισκέπτες της λέσχης την λάτρευαν και αυτή τους προσέφερε μεγάλες ανέσεις όπως δωρεάν ποτό και τσιγάρα. Σέρβιρε πάντα κρασί και σαμπάνια, άλλωστε έβγαζε πάρα πολλά χρήματα από το παιχνίδι που γινόταν στον δικό της χώρο και δεν επιβάρυνε τους πελάτες με έξοδα κατανάλωσης.

Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, έβγαζε ομιλίες προς τους παίκτες και είχε την ικανότητα να τους γαλουχεί με αποτέλεσμα να φεύγουν με άδεια πορτοφόλια αλλά πάντα με ένα αίσθημα ευφορίας.

Τότε, το «21» δεν ήταν τόσο δημοφιλές καθώς ο περισσότερος κόσμος έπαιζε το παιχνίδι Faro.

Η ίδια, όμως, φρόντισε να τους «περάσει» το παιχνίδι των ικανοτήτων της.

Μοίραζε η ίδια τα φύλλα και κάθε φορά που κέρδιζε εξέφραζε τη συμπόνια της προς τους παίκτες που έχαναν τα χρήματά τους.

Η επέκταση και η κυριαρχία της στον κόσμο του τζόγου 

Πολύ σύντομα, απέκτησε πολλά χρήματα και θέλησε να επεκτείνει την επιχείρηση της.

Επέλεξε τον David Tobin, έναν επαγγελματία τζογαδόρο από την Νέα Υόρκη, για συνεργάτη της.

Οι δυο τους άνοιξαν το Dumont’s Palace και προσέφεραν και άλλα παιχνίδια εκτός από το vingt-et-un.

Προσέλαβε αρκετούς dealers και η λέσχη διέθετε πλέον μπάντα και βιολιστή για να διασκεδάζει τους πελάτες.

Η νέα λέσχη ήταν τόσο επιτυχημένη που τα παιχνίδια κρατούσαν όλο το 24ώρο.

Όταν τελείωσε η ανεύρεση χρυσού στη Nevada και το παιχνίδι άρχισε να μειώνεται, η Dumont αποφάσισε να αποχωρήσει και να εγκατασταθεί στην Columbia το 1957.

Εκεί, πήρε το δικό της τραπέζι σε μία λέσχη ενός ξενοδοχείου και ξεκίνησε πάλι να προσφέρει τις υπηρεσίες της.

Έχοντας αποκτήσει, όμως, πολλά χρήματα δύο χρονιά μετά αποφάσισε να αποσυρθεί.

Ο έρωτας και η εξαπάτηση που οδήγησαν στην καταστροφή 

Γνωρίζοντας ελάχιστα πράγματα από ζώα, δεν πτοήθηκε, και αγόρασε ένα ράντσο στο Carson της Nevada.

Μόνη και έξω από το στοιχείο της γνώρισε τον Jack McKnight, έναν όμορφο και καλοντυμένο άντρα.

Η Dumont ένιωσε μία μεγάλη έλξη και αναπτύχθηκε ένα φλερτ μεταξύ τους,στην πραγματικότητα, όμως, ο McKnight ήταν ένας απατεώνας.

Λίγο καιρό μετά εξαφανίστηκε με όλα τα χρήματα που είχε κερδίσει η Dumont τα τελευταία χρόνια.

Παράλληλα, της άφησε πάρα πολλά χρέη και αναγκάστηκε να πουλήσει το ράντσο της για να ξεχρεώσει.

Μεγαλωμένη μέσα σε έναν σκληρό κόσμο από άντρες, η Dumont κατάφερε να  εντοπίσει τον Jack McKnight και να τον σκοτώσει, πυροβολώντας τον στον κεφάλι.

Αν και δεν της απαγγέλθηκαν ποτέ κατηγορίες για τον φόνο λόγω έλλειψης στοιχείων, η ίδια τον παραδέχθηκε αρκετά χρόνια μετά.

Εντελώς μόνη πλέον και δίχως χρήματα έπρεπε να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν.

Το 1861, εγκαταστάθηκε στο Pioche της Nevada και έστησε το δικό της τραπέζι.

Χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική, ταξίδευε τα επόμενα χρόνια όπου μεταφερόταν και το κυνήγι του χρυσού.

Τα τελευταία χρόνια της κυρίας με το μουστάκι 

Τελευταίος σταθμός της ήταν το Bodie της California.

Τα χρόνια, όμως, είχαν περάσει και η ίδια άρχισε να γερνάει και να χάνει την ομορφιά και την δυναμική της.

Οι πελάτες της πλέον ήταν μεθυσμένοι παίκτες με άσχημους τρόπους.

Ακόμη και η ίδια σταμάτησε να πίνει το κρασί και τη σαμπάνια που προσέφερε και έπινε ουίσκι όπως οι πελάτες της.

Πολύ σύντομα, άρχισε να αποκτά και την δική τους συμπεριφορά.

Πλέον, δεν ήταν υπάκουοι και η ίδια άρχισε να χρησιμοποιεί άσχημο λεξιλόγιο για να τους αντιμετωπίσει.

Ωστόσο, το όνομά της δεν είχε χάσει ακόμη την λάμψη του και συνέχισε να προσελκύει πελάτες.

Δέκα χρόνια μετά, όμως, ο χώρος της είχε γίνει τελείως παρακμιακός και δεν προσέφερε την ίδια ποιότητα.

Οι αντίπαλες λέσχες προσέλκυαν τους πελάτες της, λέγοντας τους πως εκείνη τους κλέβει.

Έχοντας χάσει πλέον το μεγαλύτερο μέρος της πελατείας της, έφερε γυναίκες και η λέσχη λειτουργούσε παράλληλα και ως οίκος ανοχής.

Η κυρία με το μουστάκι | Το τραγικό τέλος

Πίνοντας πλέον αρκετά, έχανε πολλά χρήματα μη έχοντας καθαρή κρίση στο παιχνίδι, αλλά και από διάφορες άλλες ζημιογόνες δραστηριότητες.

Ένα βράδυ, κάνοντας έναν λανθασμένο υπολογισμό στο παιχνίδι, της στοίχισε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και βρέθηκε χρεωμένη.

Έχοντας, πλέον, μόλις ένα τραπέζι στη διάθεσή της δανείστηκε $300 (περίπου $5.800 σήμερα) για να το ανοίξει.

Λίγες ώρες μετά, είχε χάσει τα χρήματα και αποχώρησε χωρίς να πει λέξη σε κανέναν.

Την επόμενη ημέρα, στις 8 Σεπτεμβρίου το 1879, βρέθηκε νεκρή.

Είχε αυτοκτονήσει, αφήνοντας ένα σημείωμα που έγραφε «βαρέθηκα τη ζωή».

Η Dumont έζησε μία ζωή που εκείνη την περίοδο μόνο οι άντρες μπορούσαν και σήμερα αποτελεί έναν θρύλο στα χρονικά του τζόγου της άγριας δύσης.